Tarih : 18 Mayıs 2008
Yer : yine Beşiktaş İnönü stadyumu
Yazıya girmeden önce 2.inönü zaferinin bu kadar geciktiği için özür diliyorum.Zira uzun bir süre final sınavlarım sebebiyle blogdan uzak kaldım.
2 gün önce diyarbakır maçından zaferle ayrılan EsEsimiz artık finale çıkmış, ve süper lige yükselmesine sadece 1 maç kalmıştı.Playoffların kralı EsEsimiz Boluyu yenip yine bir klasigi gerçekleştirecek ve bunu da kazanıp süper lige çıkacaktı.
Cumartesiden gidip yine kapalı alt tribüne biletimizi almışız,artık heyecanla bi an önce pazar olsun maç saati gelsin istiyoruz.Pazar günü gelmiş,saat 2 gibi taksim,gümüşsuyu yokuşundan tezahüratlarla inönüye doğru iniyoruz.İnönüye dogru ilerledikçe etrafta her yer siyah-kırmızı,kırmızı-beyaz formalı insanlarla dolu,tabir-i caizse bir festival havası:)Maç öncesi Bolu'lu kardeşlerimizle herhangi bir gerginlik çıkmaması güzel hatta neredeyse el ele giriyorduk tribünlere.Dolmabahçede baktıgım her yer siyah-kırmızı EsEs formalı insanlar.Herkes heyecanlı bir şekilde bekliyor,kimileri bir umut son dakika bilet arıyor,şanslı olanlar karaborsadan buluyor,bir yandan da otobüsler arka arkaya gelmeye devam ediyordu.Sanırsınız Eskişehir boşaldı,istanbula aktı.
Derken saat 3 gibi artık yavaştan stada girmek için kuyruga girmiştik.Kapıların saat 6'da açılacağını öğrendik, yaklaşık 3 saat bu büyük taraftarı kapı önünde bekletmek,izdiham yaşanmasını sağladıkları için bu organizasyonu düzenleyenlere,polislerimize ayrıca teşekkürü bir borç biliriz(!)
Her neyse öyle ya da böyle artık stada girmişiz.İçerisi kaynıyor,kapalı tribün ve eski açık tribünde boşluk yok.Her yer siyah -kırmızı.Futbolcular sahaya çıktıkça taraftar da coşmaya başlıyordu.Bu arada play-off maçlarının her ikisinde de , gerek diyarbakır maçında gerekse bolu maçında,bizleri yalnız bırakmayan Kasımpaşalı,Bursalı,Korf-ESli kardeşlerimize,dostlarımıza buradan teşekkürlerimi iletmeden geçemeyeceğim.Bu dostluk hiç bir zaman bitmeyecek.
Artık maç başladı,taraftar da 90 dk sürecek olan desteğine başladı.Henüz maçın 2. dakikasında Bolusporlu oyuncunun da kırmızı kart görmesiyle artık EsEs tribünleri iyice çıldırıyordu sevinçten.İşimiz artık daha da kolay olacaktı.Zira öyle olmadı Boluspor ilk yarı boyunca sanki 10 kişi kalmamış, aynen 11 kişi gibi bastırıyordu.Onlar bizim kaleye geldikçe tribünlerde ister istemez korkuya kapılmıştı.Ancak 2.yarının başlamasıyla EsEsime sanki bir sihirli değnek değmiş,sağlı sollu ataklar sonucunda ESESim o beklenen golü maçın 47.dakikasında Doğanın ayağından bulmuştu.Artık bir nebze olsun rahatlamıştık hem 1-0 öndeyiz, hem de rakip 10 kişi...Tribünler çıldırıyor.Dakikalar ilerliyor,boluspor son bi umut olarak artık bütün riskleri alıyordu.
Dakikalar 88'i gösterdiğinde bolusporun 3 numarası Ömer Ateş, ceza sahasına girmeden Serdar' ı düşürünce kırmızı kart görmüş ve boluspor sahada 9 kişi kalmıştı.O pozisyon sonrası kullanılan faul atışında da ESESim coşkunun ayağından 2.golü bulunca ESES tribünleri delirmiş,boluspor tribünleri susmuştu.Önümdeki güvenlik görevlisi beni zor tutuyordu,neredeyse atlayacaktım sahaya, ses kalmamış, sevinçten gözlerim dolmaya başlamıştı.Kolay değil yıllardır hep büyüklerinden 95' te konyada playoff macerasını dinleyen biri olarak, artık benim de ileride çocuklarıma belki torunlarıma anlatacağım coşku dolu bir playoff maceram olmuştu.
Selçuk Dereli maçın bitiş düdüğünü çaldığında artık yerimde duramıyordum,kendime geldigimde bi bakmışım sahanın içindeyim güvenlik görevlisi gayet nazik bi şekilde(!) beni kollarımdan tutup tribüne götürmeye çalışıyordu, 'arkadaşım , geç yerine' diyordu:)Sahada futbolcular, tribünde taraftarlar bütünleşmiş doyasıya eğleniyorlardı artık.Zira bundan sonra bütün geceler bizimdi, her gece kutlama olacaktı.Bu arada kutlamalar sırasında kendini kaybedip bizim bulundugumuz tribüne doğru koşan futbolcu kardeşimiz,bir ESKİŞEHİR çocuğu Mustafa Sevgi uzun süre tribünde kalmıştı.Tekrar sahaya dönmek istediğinde anlayışlı polisimizin(!) "sen taraftarsın sahaya giremezsin" gibi sert bir tavırda bulunması da günün yaşanan trajikomik olaylarından biriydi.Uzun süre polis arkadaşa "abi , bu çocuk futbolcu sahaya gidecek kupa töreni başlıyo" demelerimiz de zira nafileydi.En sonunda oradan geçen stad müdürünü çağırıp olayı anlattık , ve sonunda Mustafa sevgi kardeşimiz de sahaya yerine dönmüştü.Buradan polislerimize bu anlayışlı, nazik tavırlarından dolayı ayrıca teşekkürlerimizi iletiriz(!)
Artık kupa töreni de bitmiş,stad kapıları açılmış,dışarıya çıkmıştık.Dışarıda hala kutlamalar sürüyordu.Klasik bir tabir olacak ama İstanbul ," ES ES ES Kİ Kİ Kİ ESKİ ESKİ ES" sesleriyle inliyordu.Bu kutlamalar burda bitmemiş, maçın sonunda khortytsya kardeşimizden ESKİŞEHİRin de o sıralar yıkıldığı haberini almıştık:)..Bütün bir seneki emeklerimiz boşa gitmemişti ve artık ESESİM 12 yıl aradan sonra hak ettiği yerde süper ligteydi...
Hadi bakalım istanbul takımları , Nerede kalmıştık? :)
